Documentaire over MS.

Ik zag een documentaire.
http://www.npostart.nl/2doc-idfa-primeur-ms/27-11-2019/VPWON_1289027
Niet op televisie. Die heb ik niet. Niet uit principe, maar uit desinteresse.
Ik heb er een gehad. Zoals de meeste tv’s ging hij op een dag stuk, want er zitten onderdelen in apparaten die de levensduur binnen bepaalde grenzen houden. Want anders zouden we nu geen vooruitgang hebben. En ook geen plastic-soup.
Toevallig kwamen er mensen om me te helpen wat ruimte te maken in mijn huis, want ik kon het zelf niet meer.
“De vrieskast en de tv en die 2 kapotte stoelen mogen ook wel weg”

Maar iemand die weet dat ik MS heb stuurde mij een linkje naar de docu.
Mensen denken altijd dat ik geïnteresseerd ben in zoiets. Zelf hebben ze geen tijd om er naar te kijken. En zo blijven de misverstanden bestaan.
Ik heb gekeken.
Uit beleefdheid.
De maker van de documentaire dacht dat het interessant beeldmateriaal op zou leveren als je een portret zou maken van 2 mensen : iemand met MS en een MS-onderzoeker.
Verkeerd gedacht.
De MS-patient was schrijver. Ik begrijp daar uit dat ze geld krijgt voor wat ze schrijft. Misschien in de vorm van royalties voor boeken of verhaaltjes in een tijdschrift.
Iedereen kan schrijven, je hoeft alleen maar een pen te pakken.
Ik kan ook schrijven, anders stond er hier nu niks.
Maar als je er geen geld voor krijgt ben je iets niet.
Ik ben ook geen afwasser.

De schrijver was ongeveer waar ik 4 jaar geleden was. Ze liep met een stok en ze viel af en toe. Met MS heb je altijd iets om over te schrijven, maar heel boeiend is het niet.
Naast schrijver zijn had ze ook een privéleven. Met een man.

De MS-onderzoeker had ook een privéleven. Ook met een man.
Beide privélevens leverden geen spannende televisie op.
De schrijfster liet zich portretteren als iemand die weinig snapt van de statistische methoden die onderzoekers gebruiken om achter verbanden te komen. En ze hoopte dat er in kwakzalverij toch een kern van waarheid zat. Maar de in beeld gebrachte artsen bleven beleefd.
Waar de documentairemaker zich waarschijnlijk een beetje op verkeken had, was hoe weinig het werk van een MS-onderzoeker te maken heeft met het dagelijks leven van een MS-patient.
De onderzoeker probeert namelijk het ontstaan van MS te verklaren en dat is iets waar je 30+ jaren later niet veel aan hebt.
En al helemaal niet als de onderzoeker vreest dat hij misschien over 20 jaar nog niks gevonden heeft.
( Bij MS valt het immuun-systeem het eigen zenuw-weefsel aan. De gangbare theorie is dat MS ontstaat door een fout in het immuun-systeem. De onderzoeker denkt dat de hersenen zelf de oorzaak zijn )
Je zag hem aan het werk : hij sneed hersenen van overleden mensen in plakjes die hij onder de microscoop onderzocht.
Maar die schrijver leefde nog.
Misschien was een revalidatiearts of een psycholoog toch een betere keuze geweest.