Ofwel : Hoe word ik een Wina Born ?
Het elitair denken.
Ik zie af en toe stukjes met een foto uit de achtertuin en wat losse gedachten heel hoog in de lijst : meest aanbevolen.
Klopt dat ? Vraag ik mij dan af.
Ik gebruik zelf die aan/afbeveelknoppen zeer zeer zelden.
Alsof mensen zelf niet kunnen kiezen.
Het lijkt af en toe wel op radio.
Why is it, that every time I turn on my radio, I hear the same 5 songs, 15 times a day, for three months ?
Het komt door het systeem dat de Volkskrant hanteert.
Als iemand die volgens de Volkskrant een goede smaak heeft mij aanbeveelt of leest of becommentarieert, schiet ik omhoog in de lijst.
Wat !!!!????
Heel veel jaren geleden, toen nog nooit iemand van Jamie Oliver gehoord had, was je kookboek ten dode opgeschreven zonder voorwoord van Wina Born.
Dan kon het echt niets zijn.
Wina Born schijnt een lief mens geweest te zijn, en ze heeft veel goeds gedaan, maar voor veel schrijvers is het een zegen dat ze dood is.
Je moet niet elitair denken.
Iedereen kan lezen, iedereen heeft een smaak.
Om bij de elite te blijven horen moet ik me onthouden van kritiek op dezelfde elite, anders drukken ze allemaal op dat rode pijltje, zodat mensen mijn stukje niet meer zien.
Weg met die pijltjesknoppen !
Kijk eens naar die lijstjes met favorieten.
Overal dezelfden.
Iedereen is elkaars favoriet.
Ik geloof er helemaal niks van.
Favorieten ? Weg ermee !
De Volkskrant zou de schrijfsels best anders kunnen presenteren dan ze nu doen, met die top-40 imitatie.
De top-40 is altijd een killer geweest voor vernieuwing van muziek.
Er zijn andere modellen.
Loop eens een bibliotheek binnen. Hangt daar een aandachttrekkend bord met : deze week meest uitgeleend : XXXXX ?
( dat zou daar ook niet veel zin hebben, die plek in de kast is steeds leeg )
Toen ik hier kwam wonen, werd ik door mijn flatgenoten gekeurd.
Keurige auto, koopflat, verbouwen –> een van ons
Een tijdje later viel ik door de mand.
Op straat sleutelen ? Gehuil en gekrijs, midden in de nacht ? –> die hoort niet bij ons
Ik word nog steeds met de nek aangekeken door de meeste buren.
Gisteren kreeg ik een mooi compliment :
Ik werd zomaar aangesproken.
Het gaat me steeds beter af, dat praten met de buren.
Vroeger schoof ik met neergeslagen ogen langs ze, of ik stak even mijn hand op.
Ik ben best trots op de ontwikkeling die ik doorgemaakt heb, want bij “normale” mensen zie ik niet zoveel veranderingen.
Hij heet Toto, en hij komt van de Filippijnen.
Misschien komt het doordat hij een beetje een alian is , net als ik, maar hij was vanaf de eerste dag vriendelijk tegen me. Zijn vrouw ook.
Die begon er mee, en de man in me dacht dat ze op me viel, maar hij deed het ook, en hun zoon ook.
Een half jaar geleden zag ik ze voor het eerst, en toen ik vandaag mijn busje stond te wassen, kwam hij een praatje maken.
Hij is totaal anders dan ik, maar we hadden toch overeenkomsten.
Gezeur met de buren, gezeur met de gemeente.
Ik reageer heel giftig als ik denk dat mensen proberen ergens bij te horen.
Wie nieuwsgierig is hoe het zit, moet maar even een paar blogs terugbladeren en vooral de commentaren lezen.
Verhelderend.
Denk ik weleens aan mijn plek in de lijst ?
Wat ik zelf doe, is in een soort koortsaanval mijn stukje intypen, even nalezen en zo snel mogelijk in de brievenbus van de krant proppen.
Er mocht eens iets gebeuren waardoor ik ga twijfelen, of ik veeg per ongeluk het hele stukje weg door op het verkeerde kruisje te klikken.
Daarna ga ik met bonzend hart wachten tot iemand er op reageert, of tot ik het zie verschijnen in de lijst “meest-aanbevolen”.
Het bonzen wordt al iets minder, want de verrassing is er een beetje af.
Ik lees (te) weinig stukjes van anderen.
Ik zou het eigenlijk veel vaker moeten doen, en als ik dan een onbekend talent ontdek, die proberen bij anderen onder de aandacht te brengen.
Ik let vooral op de titels, en ik probeer me een beeld te vormen van schrijvers.
Sommigen maken me nieuwsgierig naar wat ze nog meer te vertellen hebben, anderen negeer ik na 1 keer lezen.
Ik discrimineer.
Vrouwen en mensen in het buitenland trekken mijn aandacht het meest.
Leave a Reply