Glazen bol

Waar ik een beetje mee zit, is dat ik zo openhartig schrijf over mezelf, dat er eigenlijk geen geheimen overblijven. Ik moest er aan denken gisteren, toen iemand me vroeg zijn commentaar onder mijn schrijfsels weg te halen. Ze waren niet bedoeld voor de eeuwigheid, ook al kun je 10.000 verschillende schuilnamen verzinnen. Zelfs een ruimdenkende krant als de Volkskrant wil gedachten wel graag groeperen per hoofd en niet per onderwerp.
Over een jaar weet iedereen die me kent dat ik hier schrijf en wat ik denk.
Lekker makkelijk, je belt me op, vertelt me iets, en een dag later lees je wat ik denk.
Aan de andere kant : je kijkt wel uit om me iets te vertellen, hij schrijft nooit over een ander, maar straks doet hij het toch een keer.
Op Facebook stond onder mijn naam altijd :
You have 1 friends.
Ja, dat klopt, dacht ik. Ik. Sting heeft er een keer een liedje over gezongen.
Met die aansteker.
Je identiteit geheim houden ?
Er is een groot verschil tussen weten wat goed is en doen.
Ik kan heel moeilijk mijn neiging om de waarheid te vertellen ( die iedereen heeft ) onderdrukken.
En ik wil ook gewoon dat zoveel mogelijk mensen mijn blog lezen !
Ik denk in getallen ( Baron-Cohen wijdt dat aan autisme )
Die counter onder mijn blog vertelt mij dat mensen mij leuk vinden.
Vroeger telde ik hoeveel mensen er op mijn verjaardag kwamen, of hoeveel geld ik kreeg.