Wij hebben u niet ziek gemaakt.

Vandaag kreeg ik via de mail het verzoek om mijn revalidatiearts te beoordelen.
Als patient dan. Als patient kun je alleen maar beoordelen hoe het contact met de arts verloopt, van zijn vakkennis weet je niks.
Ik vulde 15 keer de maximale score in.
En toen bedacht ik dat ik dat met de meeste artsen die ik ken zou doen.

En toen herinnerde ik me een voorval van eerder die dag.
Ik was naar het Slotervaart ziekenhuis gefietst, dat is voor mij een behoorlijke afstand.
Ik moest alleen mijn “actigraaf” afgeven, een polsbandje dat meet hoe goed of slecht je slaapt.
Meteen weer terug fietsen zag ik niet zo zitten, dus ik zocht een bankje om even uit te rusten.
Ik zag er een, vlak voor de deur van de polikliniek.
Auto’s en taxi’s reden af en aan.
Er was een keerlus voor de deur, de bedoeling was dat je de slecht ter been zijnde patient voor de deur zou afzetten en dan je auto verderop zou parkeren.
Sommige mensen willen dat niet snappen. Een man parkeerde zijn auto pal voor het ziekenhuis en vertrok pas toen er achter hem een opstopping ontstond.
Ik zag hem een half uur later, toen ik weg fietste, op een andere plek nog steeds wachten.
Er kwam ook een grote “rolstoeltaxi”, bestuurd door een vrouw. Ze stapte uit en liep naar binnen, na even overlegd te hebben met een mannelijke collega.
Na een tijdje kwam ze terug, daarna wachtte ze nog een poos.
De man liet intussen de rolstoellift zakken, maar er was geen passagier te zien.
Eindelijk kwamen er twee.
Een zeer dikke man met krukken en een oude vrouw op een mini-scootmobiel. Beide met een sigaret in hun mond.
Er ontstond een discussie tussen de 2 patienten en de man van de bus.
“Wij willen veel voor u doen mevrouw, maar we kunnen niet wachten.”
Ze keek boos, gooide haar sigaret op de grond en stapte van haar scoot af, waarna ze zich in de bus hees.
De chauffeur rolde het ding naar de tillift en hees hem naar binnen.
Zijn vrouwelijke collega startte alvast de bus.

Ik hoor van mijn fysiotherapeute vaak : “Jij hebt geen aansporing nodig, je wil alleen maar harder. Veel patienten zijn nauwelijks in beweging te krijgen. Trekken aan een dood paard lijkt het soms”
Van een van de buren krijg ik vaak de vraag/opmerking : ” ik zou daar mee naar een dokter gaan ! ” en “is er echt niets meer aan te doen ? “.

Ik vraag me af hoe zulke mensen hun dokter beoordelen en wat de waarde is van zulke beoordelingen.
Mensen worden ziek en verwachten van een dokter dat hij ze even repareert. Want daar betalen ze toch voor ?