U heeft verloren, maar u krijgt wel de prijs.
Dat kan natuurlijk alleen in de denkwereld van een ambtenaar.
Wat is er aan de hand :
Ik heb het gewaagd een bijstandsuitkering aan te vragen, terwijl ik zwem in het geld. 😉
Ik heb MS ( een progressieve aandoening van het zenuwstelsel ) en in het kader van mijn revalidatie heb ik behalve (fysio)therapeuten en artsen ook een maatschappelijk werkster en een psycholoog.
Want ik moet leren om te gaan met de beperkingen die mijn ziekte mij oplegt.
Het zou jammer zijn als ik na maanden revalideren alsnog in de goot beland.
De maatschappelijk werkster raadde me aan een bijstandsuitkering aan te vragen, hoewel ik zelf meende dat ik daar nog niet voor in aanmerking kwam.
Ik leef sinds januari 2011 van mijn eigen geld, nadat de WW afliep.
Ik heb een eigen huis, de gemeente moet mij nu een bijstandsuitkering als lening verstrekken, met mijn huis als onderpand.
In maart 2013 overleed mijn stiefmoeder en van de erfenis die ik daarop kreeg, zou ik nog 2 jaar kunnen leven.
Het enige probleem was, dat het afhandelen van een erfenis een jaar duurt en mijn spaargeld op zou zijn voordat het zover was.
Maar gelukkig kon ik wat lenen van mijn ex-vriendin.
Die had haar spaargeld al jaren daarvoor bij mij geparkeerd.
Als ze weer eens een dierenartsrekening moest betalen, belde ze mij, en ik maakte het geld dezelfde dag over.
Toen ik dus een paar maanden eerder dan mijn bedoeling was een uitkering ging aanvragen, had ik nog geld op mijn rekening staan, dat niet van mij was.
Op het aanvraagformulier voor de uitkering vulde ik dus onder het kopje “schulden” in wat ik nog moest terugbetalen.
En omdat ik het toch had uitgerekend, heb ik die terugbetaling ook maar meteen gedaan.
De uitkeringsaanvraag werd afgewezen. Ik zou mijn spaargeld te snel hebben uitgegeven. Uit de afwijzingsbrief bleek dat de beoordeler nogal creatief was omgesprongen met de opgave die ik gedaan had.
Ik maakte bezwaar en kreeg een uitnodiging voor een hoorzitting.
Van tevoren heb ik veel moeite gedaan om er achter te komen hoe je een onderhandse lening goedgekeurd krijgt.
Wat bleek : de zelfde functionaris die de aanvraag had afgekeurd vormde in zijn eentje ook de bezwaarcommissie.
En als je een vraag stelde aan de gemeente om duidelijkheid te krijgen over bepaalde regels, stuurden ze je vraag door aan diezelfde functionaris.
En die liet doorschemeren dat het alleen van zijn oordeel zou afhangen of hij de lening wel of niet ging goedkeuren.
Ik nam het zekere voor het onzekere.
Ik kon, door alle bankafschriften sinds 2012 op te vragen bij de bank, aantonen dat het geld op mijn rekening echt afkomstig was van mijn ex-vriendin.
Dus toog ik vol vertrouwen naar de “hoorzitting”, er van uitgaand dat ik binnen 10 minuten weer buiten zou staan.
Helaas. Het werd een uur en het leidde tot niets.
De functionaris had zich de uitkomst van het beroep kennelijk anders voorgesteld.
Hij had geen zin om 58 pagina’s bankafschriften door te worstelen.
En hij wilde van alles weten over mijn ex-vriendin, maar daar wilde ik niet veel over vertellen.
‘Zij vraagt hier geen uitkering aan. U krijgt van mij alleen wat u mag vragen.’ zei ik.
Hij keek nog eens zuchtend naar de stapel papier en vroeg me om er een samenvatting van te maken.
En hij gaf me nog 2 weken de tijd om nadere informatie te verstrekken.
Mooi.
Het voordeel van mail is, dat je er een kopietje van kan maken.
Dat is handig bij een beroep bij de rechter.
Ambtenaren hebben namelijk hun eigen waarheid, en ze maken graag zelf het verslag van een hoorzitting.
En zo ging het ook deze keer.
Er volgde een lange mailwisseling ( waarom dit en waarom dat, hij wilde zelfs informatie over OBA. Het was niet moeilijk de vragen te beantwoorden, want ik heb nooit een dubbeltje gefraudeerd ) die uiteindelijk uitmondde in een “voorstel”.
Dat voorstel hield in dat ik van de 5800 euro spaargeld die ik volgens de participatiewet mag houden, ongeveer de helft zou kwijtraken.
Op zich werd mijn lening geaccepteerd, maar het bedrag klopte niet en ik kreeg ook na herhaald aandringen geen specificatie.
Ik weigerde op het “voorstel” in te gaan en daarop kreeg ik een officiële brief van de gemeente Amsterdam met de motivatie van de afwijzing van mijn bezwaar.
Mijn bezwaar was afgewezen, maar mijn “vermogen” was toch naar beneden bijgesteld i.v.m. de lening.
De “weegdatum” was in mijn nadeel een maand opgeschoven t.o.v. het eerdere “voorstel”.
Dat was kennelijk de straf voor het weigeren van het “voorstel”.
Er zat ook een “verslag” van de hoorzitting bij en daar staan dingen in die ik niet gezegd heb, maar aan de hand van de mailwisseling eenvoudig kan weerleggen.
Nu moet ik dus in beroep bij de bestuursrechter, maar ik denk dat ik daar m.b.v. alle mails die ik bewaard heb wel een goede kans maak.
Wel 3 maanden wachten op uitspraak en griffierechten betalen, helaas.
Ik heb intussen opnieuw een aanvraag voor bijstand ingediend. Weigeren kunnen ze hem niet, alleen krijg ik een strafkorting, zo heb ik begrepen. Het kan nog jaren duren voor ik uiteindelijk mijn schamele 3.000 euro terug krijg.
Ik heb intussen wel een paar tips voor mensen die in dezelfde situatie zitten :
– Regel alles schriftelijk. Je woorden worden verdraaid in een verslag.
– Pareer open vragen met de wedervraag : wat wilt u exact weten ? Je privéleven gaat ze niks aan.
– Wees exact en to the point. Neem een bewijs mee voor alles wat je beweert.
– Neem als het mogelijk is iemand mee naar een hoorzitting en laat je niet leiden door je emoties.
– If you want something done right, do it yourself. Reken niet teveel op goedbedoelde (gratis) hulp.
Leave a Reply