Afterparty.

Ik ben net geland. Nou ja, uit de stadsbus gestapt.
Vandaag moest ik op de catwalk (*)
Ik stond naast de fysiotherapeut in een grote gymzaal en stak mijn hand op naar zijn assistente.
Waar kan ik me omkleden ? dacht ik.
Trek je kleren maar uit, en ga maar op deze tafel zitten.
O.
Wil je wat drinken ?
Kun je je t-shirt in je onderbroek stoppen, zodat we je heupen goed kunnen zien ?
Ik had het idee dat ik er mallotig uitzag, maar niemand lachte.
Er werd heel uitgebreid onderzocht hoe ver ik mijn benen kon buigen in alle richtingen, hoeveel kracht ik had, hoe het zat met rek-reflexen etc.
Heb je honger ? vroeg de therapeut toen hij hoorde hoe het bekertje water zijn weg zocht in mijn inwendige.
Ik voelde me wel een beetje opgelaten, vooral toen mijn benen maximaal gespreid werden om te zien hoe ver dat kon.
“Geen beperkingen”. De vrouw achter de computer schreef alles op.
Daarna werden er 16 dominosteentjes op mijn benen geplakt, op plekken die van tevoren werden geschoren en ontvet.
Je hebt ideale benen voor dit onderzoek !
?
De mensen die bloed uit me zuigen zijn ook altijd zo blij met mij.
Ideale aderen.
Even een proefrondje lopen. Er stonden 4 camera’s. Ik zag er maar één heel duidelijk, dat was de camera waar ik op af liep.

Na afloop mocht ik even kijken wat de camera’s en de elektrodes allemaal geregistreerd hadden. Heftige rode pieken. Er woedt een soort elektrische storm in mijn benen, als ik loop.

Er bestaan spalken die je voeten horizontaal houden als je je benen optilt. Die moeten voorkomen dat je struikelt.
Ik heb 2 versies geprobeerd. Het voelt een beetje alsof je op snowboots loopt. Lekker is het niet, maar misschien kan ik er mee leren leven. Ze kunnen uit en je ziet ze niet.
Ik vergelijking met de droeve verschijningen die ik in de wachtruimte had gezien, ben ik misschien wel een bofkont.
Ik ben zo blij dat ik nog kan lopen en fietsen, hoe langzaam het ook gaat.
Binnen 3 weken hoor ik van de revalidatiearts wat het wordt : spalken of botox, of helemaal niks.