Mannen van jouw leeftijd kunnen dit niet, zei ze.
De meeste vrouwen ook niet.
De meeste vrouwen van jouw leeftijd mogen dit niet, dacht ik.
Ze trok met één hand aan mijn knie en duwde met de andere mijn bil naar voren.
Normaal kunnen gewrichten maar één kant uit buigen, maar bij mij kan het soms in twee of nog meer richtingen.
Dat heet “hypermobiel”.
Soms is het lastig. Soms helpt het, bijvoorbeeld als je valt. Een kat is beslist ook hypermobiel.
Afstappen van de fiets ging vandaag erg goed.
Normaal lukt dat niet, omdat mijn benen door de inspanning van het fietsen spastisch zijn geworden.
Dan moet ik blijven staan tot ze weer normaal doen, en dan kan ik mijn voet uit dat frame wurmen.
Vandaag kwam ik bij de hoek waar ik normaal mijn fiets de stoep op stuur.
Het was donker en het regende.
Mijn arm bibberde en in plaats van stoep op, gleed de band langs de betonnen rand en mijn fiets kantelde.
Mijn voet bleef ergens achter haken.
Geen idee hoe het precies gebeurde.
Mijn fiets lag opeens naast me, het voorwiel wees in de richting waar ik vandaan kwam.
Een man wilde me overeind helpen.
Nee, dat gaat niet, ik kan niet staan, zei ik.
Ik heb MS.
Straks gaat het weer.
Hier is je muts, zei hij.
Hij is wel nat.
Ik kwam overeind.
Zoals een pasgeboren kalf overeind komt.
Een vrouw wilde weten of ik op mijn hoofd gevallen was.
Nee, volgens mij niet.
Ik werk in het ziekenhuis, ik loop wel met je mee.
OK.
Het ging goed.
Had ik je gisteren ook niet gezien ?
Nee, ik werk bij gynaecologie.
O. Jullie lijken ook zo op elkaar.
( gezichten onderscheiden is niet mijn sterkste kant )
Het was zowiezo een ongeluksdag.
Het waaide zo hard, dat ik zondermeer het IJ ingeblazen zou zijn, als de brug geen reling had.
Bij het Oosterpark stond het licht voor de fietsers op groen.
Maar als je wilde blijven leven, kon je beter blijven staan.
2 Automobilisten met haast stoven voorbij.
Ze hadden nooit op tijd kunnen stoppen, op het natte asfalt.
Leave a Reply