Je zou mij sociaal onhandig kunnen noemen, maar als ik op straat loop, en ik kom iemand tegen, denk ik zoiets als “daar komt een andere mens”.
Ik ben soms ook naïef.
Net als veel mensen in India denk ik deze dagen vaak aan dat meisje in die bus.
Ze zou in februari trouwen las ik, ze had alles al voorbereid.
De nieuwsberichten suggereren wel veel, maar ze vertellen niet de gore details van wat er gebeurd is.
Gisteren zag ik de burgemeester van Amsterdam op televisie, en die snapte het wel.
Je leest steeds :
groepsverkrachting, mishandeling, ijzeren staaf, overgevlogen naar ziekenhuis Signapore, orgaantransplantaties.
Om te beseffen wat er gebeurd is, moet je het ergste van het ergste durven denken.
Die mannen waren met 6. 2 Waren genoeg om haar vriend in bedwang te houden, er zaten er dus 4 op haar.
Ze zullen haar tegen de grond gewerkt hebben en haar onderbroek van haar lijf gescheurd hebben.
En toen kwam er een op haar liggen, maar hoe hij ook perste, hij kreeg niks bij haar naar binnen. Vrouwen hebben ook spieren.
Dus dacht hij : ik zal je leren, kreng. En hij stak dat stuk ijzer in haar onderkant.
Alsof hij een deur probeerde open te breken met een breekijzer.
Ze zal plotseling wit en slap geworden zijn. Ze voelde nog warm aan, net echt, maar in feite was ze dood.
Ze is in het ziekenhuis nog even bij bewustzijn geweest. Ze wil dat de daders gestraft worden, schreef ze.
Leave a Reply