Ze kijkt op van haar beeldscherm, en kijkt me peinzend aan.
Ik kruis ook maar even B12 aan, zegt ze.
1 Week later zie ik haar weer.
Alles zag er perfect uit, op 1 ding na :
Je B12 waardes zijn veel te laag.
2 Dagen later sluit de assistente het gordijn achter me.
In je bil is minder pijnlijk, zegt ze.
Ze dringt aan.
Ze ziet er Nederlands uit, maar heeft een Marrokaans accent.
Doe maar in mijn arm, zeg ik stoer.
Ik voel pijn nooit zo, maar dat vertel ik er niet bij.
Ik weet nu dat ik een tekort aan vitamine B12 heb.
En nu vallen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats.
Vage klachten.
Er leek een zenuw klem te zitten.
Ik had geen controle meer over sommige spieren in mijn onderbeen, waardoor ik sloffend liep.
Een andere klacht was, dat ik plotseling 6 kg afgevallen was.
Dat lijkt niet veel, maar dat is 10 % van mij, en ik was al broodmager.
Ik ben ziek.
Ik ben het ook al heel lang.
3 Jaar geleden had een dokter al een vermoeden, en die schreef toen supplementen voor, maar die hielpen niet.
Nu heb ik 2 injecties gehad, en dat hielp wel.
Binnen een dag voelde ik me herboren.
Na een paar dagen kwam de oude vermoeidheid weer wat terug; het effect was tijdelijk.
Er was vrijwel direkt een effect op mijn biologische klok en mijn tijdbesef.
Ik word nu bij de eerste stralen van de zon wakker, en ik maak een vrij goede schatting van de tijd die de klok aangeeft.
Ik ben minder chaotisch, vergeet niet steeds alles, kom op tijd, kan 2 dingen tegelijk, de tijd gaat veel langzamer.
Ik weeg me elke dag.
4 Kilo er bij in 2 weken.
Gisteren was ik bij de diëtiste.
Een mevrouw met een stagiaire.
Iets ouder dan ik, schat ik.
Ze schrijft zich een ongeluk.
Wat ik zoal eet.
Ze adviseert me meer te varieren in eiwitbronnen, maar kan zich niet voorstellen dat mijn dieet de oorzaak is van het tekort.
Intrinsic factor, zegt ze.
Thuis Google ik.
Ziek ernstig goed-te-behandelen.
Ik lees mijn levensverhaal.
Vage klachten, komend en gaand.
Mijn haar.
De vloer van mijn huis lijkt op die in een kapperszaak.
Mijn haar ligt overal.
Mijn eerste vriendin zei dat ze 5 jaar later nog steeds haren van mij vond.
Mijn trillende handen.
Dat arme kind, ik zag zijn handen trillen, en toen dacht ik al : dat gaat nooit goed.
Zei mijn tante 32 jaar geleden toen ze mijn vader aansprak.
Ze had gelijk, maar die trillende handen hadden een medische oorzaak.
Ja, wacht maar, later word je veel breder, zei ze.
Ik was ook niet zo breed toen ik 16 was, zei mijn vader.
Hij deed een wedstrijdje met zijn broer.
Knijpen in een personenweegschaal.
Hij won.
Altijd.
100 Kilo.
Ik was trots op hem, maar ik ben er nooit in de buurt gekomen.
Altijd koud.
Slingerend lopen.
Onvruchtbaarheid.
Altijd somber, vanaf de lagere school.
Spieren die het zomaar opeens niet meer doen.
ADD en autisme.
Een keer een psychose.
Jammer dat ik het nu pas weet.
De gymleraar lachte me uit om mijn klungeligheid.
Liet me zijn domme balspelletjes doen, zonder shirt.
Ik schaamde me voor mijn ingevallen ribben en dunne armen.
Hij werd niet betaald om te lachen, maar om op te letten.
Ik wil mijn geld terug.
Alles over B12 tekort is te vinden op een website : www.stichtingb12tekort.nl
Leave a Reply