Dit schreef ik een jaar geleden.
Waar moet je anders mee beginnen als je op een forum gaat schrijven ?
Ik zet het hier neer zodat onbekenden snappen waar het over gaat.
Een soort ” what happened in the last episode : ”
Maar dan met de andere acteurs onzichtbaar gemaakt, om privacy redenen.
Saai ?
Skip het gewoon.
Ik kan bloedstollend snel lezen, maar dat hoeft niet iedereen te kunnen.
Een jaar geleden begon ik weer eens met verbouwen :
Ik heb deze flat nu ongeveer 17 jaar, en tot nu toe heb ik er nauwelijks in gewoond. Hij stond altijd vol met rotzooi.
Onderdelen van oude auto’s, studiematerialen van 28 jaar oud, heel veel lege dozen en plastic zakken. De vorige bewoners hadden het huis helemaal uitgewoond, en ik was begonnen aan een verbouwing die ik nooit afgemaakt heb. Alleen in de slaapkamer ligt vloerbedekking en hangen gordijnen. Het laatste jaar woon ik er permanent, 7 dagen per week, maar iets opruimen, ho maar.
Tot ongeveer een week geleden. Ik heb een oud busje gekocht, en ik ben hard bezig alle rotzooi te lozen en het huis echt bewoonbaar te maken.
Opeens voel ik geen weerstand meer tegen weggooien; het is alsof ik het huis van iemand die is overleden aan het opruimen ben.
– papieren ?
Als ik wat mis zoek ik wel op internet.
– is nog geld waard ?
Ruimte kost ook geld, en trouwens, ik heb geld zat. Voorraad houden doen ze maar in de bouwmarkt. Weg met al die zooi.
Ik ben alles aan het schoonmaken; de kindertekeningen op de muren, de vieze vlekken op het plafond.
Het kost me opeens geen moeite meer om gewoon te kopen wat ik nodig heb.
Hoe komt dit nu opeens ?
Ik heb vakantie. Ik heb een beetje last van werkverslaving, en nu ben ik er even uitgetrokken.
Het heeft denk ik ook wat te maken met ADD. ADD-ers schijnen wel vaker opeens iets heel anders te gaan doen.
Het heeft ook iets te maken met S. Ik vraag me af waar ze is. Ik mis haar meer dan ik ooit voor mogelijk gehouden had.
De details zijn verder niet zo interessant
Aaargh !
Waarom heb ik deze uitgewoonde druipsteengrot ooit gekocht ?
Ik sta al 3 dagen te proberen het plafond van 1 kamertje te schilderen.
De muren zagen er uit alsof er een oorlog geweest is.
Ben ik bijna klaar met dat plafond, blijft opeens de oude verf aan mijn verfroller plakken.
Om de 20 cm kan ik er 10 weer afkrabben, omdat de nieuwe verf op de oude verf het effect van een afbijtmiddel heeft.
Gecombineerd met mijn eigen ongecoordineerdheid is het het recept voor een ramp.
Er is een orkaan door mijn hoofd gegaan.
Er is niets meer heel.
En toch kijk ik verlangend naar de horizon.
Wel lekker, even op de fiets naar de bouwmarkt om 20:00 ‘s-avonds, omdat je nog wat mist.
Volgende keer wel de rits van die rugzak dicht doen.
Mijn paspoort lag gelukkig nog gewoon onderin; het had ook ergens op straat kunnen liggen.
Maar ik vraag me nu wel af of ik die kabeltjes en die bluetooth adapter er uit gehaald had.
Of waar die dan nu liggen.
Handig zo’n hoofd.
Echt niet meer te vinden dus.
Ik koop wel weer een nieuwe.
Het chaosmonster bijt weer eens terug.
Ik loop er bij als een junk.
Eerst nog even mijn hoofd opfrissen ?
Wachten tot de eerste keer dat ik toch naar de winkel moet ?
Die foto had ik 2 weken geleden al moeten hebben.
Aaaargh !
ADD-ers moeten ook gewoon de kost verdienen. We hebben echt niet allemaal een uitkering.
Vandaag is mijn contract beeindigd.
Dat gebeurt wel vaker, want ik ben een freelancer.
Wat ik er het ergst aan vind, is dat er nu eigenlijk een stuk van mijn haar af moet, om er toonbaar uit te zien bij een sollicitatie.
Alsof het mijn collega’s wat kan schelen hoe lang mijn haar is. Misschien die ene.
Vandaag schreef ik :
Pieter lijkt op een opgerold tapijt. Er zit een kaal plekje op.
Een paar tegenslagen en je ziet het leven niet meer zitten :
Een maand geleden scheen ze zon nog. Mensen waren vriendelijk, er was geen vuiltje aan de lucht.
Nu voel ik me net een belegerde stad.
De ene na de andere zware tegenvaller klapt op mijn dikke muren.
Mijn vijand, de depressie, kijkt of er al ergens een scheurtje te zien is.
Ik zou er niet teveel op rekenen.
Spam :
Sinds ik MSN weer eens gebruikt heb, krijg ik voortdurend spam.
Net wilde iemand me laten geloven dat mijn leven in één klap volmaakt zou zijn als ik zou stoppen met roken.
Ik heb nooit gerookt.
Maar om nu te zeggen dat mijn leven volmaakt is, nee.
Ik geloof eigenlijk nooit iets van dromen die mensen me proberen te verkopen.
Vandaag heb ik geprobeerd mijn frustraties weg te poetsen.
Heel de kast leeggehaald en 2 vuilniszakken met voornamelijk diskettes en oude papieren weggegooid.
Vier keer de wasmachine laten draaien.
Balkon gedweild.
Een auto en een bestelbus staan wassen.
Het gaat niet weg.
Mensen met ADD hebben moeite om de werkelijkheid aan hun wil aan te passen
Ik vraag me af hoe het komt dat ik zo makkelijk te manipuleren ben, en of ik er iets aan kan doen.
Een schoonmaakster op mijn werk heeft me in totaal 500 euro gekost, door me te vertellen over haar moeilijkheden. Druk op het juiste knopje en ik help je. Hoe kan het dat iemand met alleen lagere school mij iets kan laten doen dat ik eigenlijk helemaal niet wil ?
Miskend talent :
k hoor al mijn hele leven dat ik talenten heb.
Het begon al op de lagere school, met die “je kan het wel Jan !” opmerkingen. Ik ben een bouwpakket dat op de grond ligt, terwijl andere mensen een vlieger in me zien.
“Ik ben jaloers ! Jij kon binnen 10 minuten paardrijden; dat heeft mij jaren gekost ! ”
Ze moesten eens weten.
Ik heb allerlei talenten, maar geen mogelijkheid om er iets mee te doen. Als iemand die alles in zich heeft om de nieuwe wereldkampioen hardlopen te worden… maar geen benen.
Hoe los ik dit nu op ?
Iemand zoeken die het omgekeerde heeft ? Die vind ik saai, en zo iemand durf ik ook geen macht over mij te geven.
Iemand die hetzelfde heeft als ik ? Dan leer ik waarschijnlijk al snel wat het kwadraat van chaos is.
Doorgaan in mijn eentje ? Waarschijnlijk de meest verstandige keuze. Iedereen die me een beetje kent adviseert dit. Maar het voelt als lopen met een veeeeeeeel te zware rugzak.
Gewone shit blijft ons ook niet bespaard :
Nu we het er toch over hebben :
Mijn hele auto zat vanmorgen onder de vogelpoep.
Onvoorstelbaar, dat zo’n klein dier zoiets kan.
Ik moet dus straks even naar beneden met een emmertje, anders zit het er over een maand nog op.
En ik “moet” mijn CV bijwerken.
ADD mensen hebben een hekel aan moeten :
Wanneer “mocht” ik voor het laatst wat ? ( afgezien van “u mag hier even blazen” ).
Nog 4 weken werken.
Ik peins me suf over wat ik nu moet gaan doen.
Liefst Iets leuks, waar je nog geld voor krijgt ook.
Nee, een baas hoef ik er niet bij.
“Douchen” bestaat in 2 varianten :
a: omdat het moet; ik wil niet dat andere mensen me kunnen ruiken.
Ik kan niet tegen kunstmatige luchtjes, maar “echte” vind ik helemaal een verschrikking.
b: Omdat het lekker is.
Die 2 lijken helemaal niet op elkaar.
a Doe ik ‘s-morgens, met tegenzin, net uit bed, in 5 minuten.
Liever blijf ik 5 minuten langer in bed liggen.
b Doe ik ‘s-avonds, om alle vermoeidheid, stress en onfrisheid van me af te spoelen. Als ik niet oppas, doe ik er langer dan een half uur over.
Ik kan goed nadenken onder de douche.
Gezien de voortdurende aanvaringen met de rest van de wereld zit er waarschijnlijk een beetje te weinig “ik moet” in mijn hoofd.
Want wat kreeg ik bij mijn laatste exitgesprek weer te horen :
– haar te lang en niet gekamd
– je bent moeilijk aan te sturen
– je werkt te langzaam
Ik ga er niet zielig over doen.
Als mensen met een dikke pens en een kale kop denken dat ze slimmer zijn dan ik, moeten ze het zelf maar weten.
De meeste “goede raad” is verkapte zelfverheerlijking.
Hoewel ik iets tegen “moeten” heb, ben ik het tegengestelde van dominant. Ik geloof niet in dwang.
Volgens mij hebben dominante mensen een speciaal zintuig waarmee ze mensen zoals ik detecteren.
Ze kunnen mijn bloed wel drinken, terwijl ik met de rest wel goed kan opschieten.
Leave a Reply