Sprak de automaat.
Geen idee waarom ik er naartoe moest om mijn abonnement te kunnen opzeggen. Die automaat is in feite een website die niet op het internet is aangesloten.
Als je afscheid komt nemen, ben je alleen nog van nut voor het leveren van management informatie.
Reden
je kan kiezen uit :
ontevreden over van alles / geldgebrek / medisch.
Als een mens achter een balie een formulier invult, zou hij “medisch” invullen, nu deed ik dat zelf. Die mens zou me vervolgens sterkte wensen met mijn ziekte.
Een automaat kan dat natuurlijk niet, dus die hoopte dat ” we je snel weer terug zullen zien “. Kunstmatige intelligentie heeft nog een lange weg te gaan.
Ik was naar een onbekende vestiging van de sportschool gefietst.
4 km.
Na een paar minuten leunen op een betonnen paaltje schuifelde ik op goed geluk naar de rechterkant van het pand, omdat ik daar af en toe iemand met een rugzak zag, terwijl er links alleen maar mensen haastig voorbij fietsten.
“Weet u waar de ingang van Basic-Fit zit ?”, vroeg ik.
De man wees achter zich.
Geen wonder dat er geen enkele fiets in dat fietsenrek stond. Binnen het hek van de parkeerplaats zag ik ze wel.
Maar niet veel.
De gemiddelde sportschoolbezoeker komt met de auto.
Het was volgens de website van Basic-Fit op dat moment “drukker dan normaal”.
Dus normaal is het binnen erg rustig. Het aandeel Basic-Fit zou ik niet kopen.
Sportscholen proberen te voorkomen dat mensen in de rij moeten staan, terwijl er op een ander moment apparaten niets staan te doen, want ze willen graag zoveel mogelijk verdienen aan hun investering.
Zo’n high-tech home-trainer kan wel 6.000 euro kosten.
Daarom is dat lidmaatschap zo duur. Het zou overigens nog 2 keer zo duur zijn als er echte mensen rondliepen.
Er zijn ook fietsen die wel vooruit komen en die kosten zelfs nieuw maar een fractie van een home-trainer. Bovendien bespaart een echte fiets je een buskaartje en een home-trainer niet.
Maar je kan wel nat worden en je kan vallen of aangereden worden. Je kan tegenwind hebben en een lekke band krijgen. En niemand ziet je.
Maar om een of andere reden vind ik het nog steeds leuk om mezelf te verplaatsen op een fiets. Het is niet alleen uit noodzaak of geldgebrek. Toen ik nog een auto had, zette ik hem in Bussum op de parkeerplaats, trok mijn vouwfiets uit de kofferbak en fietste door het bos en over de heide naar mijn werk in Zeist.
Nu ben ik thuis aan het prutsen aan een kapotte elektrische fiets die ik voor een appel en een ei gekocht heb. Ik probeer de techniek te doorgronden, zodat ik mezelf straks weer wat beter kan verplaatsen, zonder meteen leeg te lopen. Dat is ook nog eens gewoon leuk en interessant. Alles aan zo’n fiets werkt hetzelfde als bij een elektrische auto, maar een model X weegt ongeveer 2 1/2 ton en een elektrische fiets 25 kg.
Ik ben sinds een week weer alleen. Ook ik vond het jammer.
Leave a Reply