Knutselsmurf hengelt naar een baantje.

Er was een “meet & greet” georganiseerd voor mensen met een handicap.
2 Jaar geleden deed ik mee aan een mede door het stadsdeel Amsterdam Noord georganiseerde wedstrijd ” kom met een milieuvriendelijk idee “.

Ik had toen wel een idee, maar het ging de organisatoren naar spoedig bleek niet om het milieu ( dat was meer voor de franje ), maar om het stimuleren van bedrijvigheid.
Particulieren mochten zowiezo al niet meedoen, maar dankzij mijn KvK inschrijving kon ik naar binnen glippen. Vervolgens bleek de haalbaarheid van het businessplan eigenlijk het enige echte criterium. De deskundige jury had zich afgevraagd ” of dat niet ging stinken “, maar omdat ik zowiezo te weinig punten had vanwege geen externe financiers mocht ik niks komen uitleggen.
De hoofdprijs ging naar een idee waarvan ik vond dat het niet vernieuwend was ( een bestaand product een moderner uiterlijk geven ), maar over de financiering was wel nagedacht. ( Crowdfunding ).
Nu is het bij crowdfunding zo dat een project ook kan falen door gebrek aan financiers
( en dat was ook exact wat er gebeurde ), maar dat wist de jury toen nog niet.

Na deze ervaring had ik dus niet meer zoveel vertrouwen in alles wat de overheid met de beste bedoelingen over ons heen stort, maar als er echt banen uitgedeeld zouden worden wilde ik wel vooraan staan.
Dus ik spoede mij met de gekregen routebeschrijving en 10 kopietjes van een samengevat CV naar de bushalte.
Naar het station lukte nog wel.
Maar wat een pokke-eind is het lopen om in die metro te komen. Ik was blij dat ik zat.
Haltes vlogen voorbij.
Ik stapte uit bij station RAI en bestudeerde de plattegrond.
Lang.
Hier naar links, denk ik.
En dan over die zandhoop en door dat tunneltje.
Het lopen ging steeds zwaarder en mijn rollator kantelde bijna, omdat de weg nogal helde.
Ik zag alleen maar geparkeerde auto’s maar nog niets wat op de ingang van de RAI leek.
rai
Ik liep verder langs nog veel meer geparkeerde auto’s.
Bestelbusjes reden af en aan. Ik kon niet zien waar ik was, misschien aan de achterkant ?
Ik zag een bord met zowaar de naam van mijn event. Ingang L.
In de verte zag ik ingang C.
Een vrouw sprak me aan. “Ja, ik ga naar een banenmarkt voor invaliden, maar het is nogal ver lopen, ik had hier niet op gerekend”. Ze bleek onderweg naar hetzelfde event. Ze werkte voor de gemeente en had de opdracht een verslag van de banenmarkt te maken. “Meestal zijn die verhalen nogal positief”, zei ze. “Ik wil de werkelijkheid laten zien”.
Ik vertelde haar waarom ik zo moeilijk liep.
Ze bedankte me en liep voor me uit richting de ingang. Even later zag ik haar niet meer.
Plotseling naderde er een terreinauto van de RAI.
De bestuurder vroeg of ik een lift naar de deur wilde.
Ja, dat wilde ik wel. Het kostte me moeite om in te stappen. Ik liet me achterover op de stoel vallen, maar ik kreeg geen beweging in mijn benen. Ik sjorde er met mijn handen net zo lang aan tot ik ze in de auto had en de deur dicht kon.
En zo kwam ik toch nog op mijn bestemming.
Een man begon een verhaal af te steken over de draaideur die hij voor me had tegengehouden. Ik zei dat draaideuren vanzelf stoppen als ze je hielen raken, maar hij dacht dat hij mijn leven gered had. “Als u weer naar buiten gaat, wilt u ons dan waarschuwen ?”.
Binnen ging ik even op mijn rollator zitten. Pff.

Dat aardige meisje van daarnet was er ook.
“Ja, dat heb ik aan ze gevraagd”.
Zij had dus die auto geregeld.

Er stonden rijen tafeltjes waar mensen aan zaten. Op elk tafeltje stond een wit kaartje met viltstiftletters. ING, ABN-AMRO, IBM. Ik kreeg al snel in de gaten dat je met haviksogen de tafeltjes in de gaten moest houden en dan ernaartoe sprinten op het moment dat de vorige kandidaat klaar was. De meeste bezoekers waren daar erg goed in. Links werd een blind meisje door haar begeleider naar een tafeltje geloodsd. Naast me hoorde ik iemand vertellen dat hij autistisch was. Rechts zag ik 2 mensen aan een tafeltje gaan zitten. Nummer 2 stelde zich voor als zijn jobcoach. Ik slaagde er in een gesprek aan te knopen met iemand van de ABN-Amro. Helaas heb ik daar nog nooit voor gewerkt, maar hij wilde wel mijn CV.
Daarna sprak ik nog met mensen van Albert Heijn. Die zochten alleen mensen voor achter de kassa en je moest onder een of andere subsidieregeling vallen.
Weer iedereen bezet.
Een reïntegratiebureau. Daar heb je helemaal niks aan.
GVB. Dat vind ik nou een sympathiek bedrijf, maar ik wil geen tramconducteur worden met mijn postuur en gebrek aan sociale vaardigheden.
“Ja, we hebben ook andere functies…” OK, die was leuk.
Het was kwart voor vijf, een groot deel van de tafeltjes was al leeg.
Ik begaf me naar de uitgang. Ik mocht de sluis voor het personeel gebruiken, in plaats van de draaideur.
De bushalte was vlakbij de uitgang. “Java-eiland, waar ligt dat in godsnaam. O, wacht. Vanaf het Amstelstation kom ik er wel”. “Mooi, daar staat bus 37”. Een half uur later was ik thuis.


Posted

in

by

Tags:

Comments

3 responses to “Knutselsmurf hengelt naar een baantje.”

  1. jan krosenbrink Avatar

    ze houden je van de straat, doch slechts gedeeltelijk

  2. j de kat Avatar
    j de kat

    Misschien is er makkelijker een niche te vinden op jouw vakgebied, bijvoorbeeld op marktplaats software aanbieden waarmee de gebruiker kan zien of zijn laptop aan staat. Daar wordt zoveel onzin en ongein straffeloos te koop aangeboden…

  3. beheerder Avatar
    beheerder

    Ja, maar ik wil graag nuttig werk doen.

    Ik heb net wat spullen verkocht via Marktplaats. De meeste klanten zijn best wel oké, maar er zitten ook wel “moeilijke gevallen” tussen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *