Bij de rechtbank

Het gebouw is lelijk.
Sterker nog, het is het allerlelijkste gebouw dat ik ooit van binnen gezien heb.
Aan de buitenkant straalt het al een abattoir-achtige troosteloosheid uit, en dat wordt eenmaal binnen nog sterker.
Alles aan dit gebouw heeft een hekel aan mensen.
De ingang is niet te vinden.
Een paar pictogrammen wijzen naar een deur die niet open gaat.
“Nee, u moet hier links de hoek om en dan de trap op” zeggen twee rokers die naar buiten verbannen zijn.
Wat een contrast met het ziekenhuis waar de enorme draaideur iedereen van harte welkom heet.
Deze draaideur lijkt juist gemaakt om mensen buiten te houden.
Er past maar één persoon tegelijk in een segment, en die moet niet al te dik zijn.
En ook geen wandelstok hebben en wel graag doorlopen.
De deur bonkt ongeduldig tegen mijn hielen.
Ik blijf even beledigd staan, maar nu kan de man achter me ook niet naar binnen.

De hal doet denken aan een vliegveld.
“Alles op de lopende band a.u.b.”
“Heeft u een brede riem aan ?”
Ik laat hem zien.
“Nee, die hoeft niet af.”
“Kunt u een klein stukje lopen zonder stok ?”

Ik laat zien wat ik kom doen.
“1-e Verdieping, balie E-6”
Ik zie daar in de verte iets dat op een liftkoker lijkt.
Ja, dat is een lift en ik mag er in.
Keuze uit een paar kleine knopjes.
“1”
Ik stap uit de lift en zie verderop een balie.
Maar er staat “E-7” op.
“Waar is balie E-6 ?”
“Die is op de eerste verdieping”.
“Waar ben ik dan nu ?”
“Op -1. De lift is daar”.

Ok, herkansing.
Er stappen 2 dames in, althans, dat proberen ze.
Maar het liftje is zó klein, dat ik weg moet bij de knopjes, anders past nummer 2 er niet bij.
“Waar moet u heen ?”
“Naar de 1-e verdieping, balie E-6”.
“O, dat is onze afdeling”.
Balie E-6 vertelt me dat ik in de buurt van de “bruine zaal” moet plaatsnemen.
Gek, alles heeft hier dezelfde kleur. Maar gelukkig zitten er bordjes op de deuren.

Vreemd, daar zit een advocaat met zijn cliënt, en daar zitten ook mensen. Zou de advocaat van de gemeente niet gekomen zijn ?
Misschien is de zaak niet meer interessant voor ze, omdat ik niks meer te winnen heb.
Wat duurt het allemaal lang.
Ze laten je toch niet een half uur van tevoren komen ?
Ik dacht dat ik juist te laat was. Het was een pokke-eind lopen vanaf dat station.
Ik zoek mijn leesbril en trek de brief uit mijn tas.
Ah !
Het is om 10:30. Ik wilde om 8:15 van huis om er een half uur te vroeg te zijn, dat werd dus uiteindelijk 5 minuten te laat, maar ik blijk me een uur vergist te hebben.
Over een half uur ben ik pas aan de beurt.
Hopelijk zit alles wat ze willen weten wel in die tas.
Ik heb tijd genoeg om mijn papieren te ordenen en een foto te maken.
Dat mag vast niet 🙂

Eindelijk verschijnt de advocaat van de gemeente ten tonele. Ze doet niet vijandig.
Nee, ze weet niet waarom de zaak niet geseponeerd is. “Dat had u zelf moeten aanvragen”.
Na enig heen en weer praten begrijpt ze het wel.
De gemeente gaat er van uit dat ik nog steeds een uitkering per 2 februari wil, wat helemaal niet zo is.
Ik had alleen bezwaar tegen de veel te hoge schatting van mijn eigen geld, waardoor ik zou verhongeren voor ik een uitkering kreeg.
Maar die heb ik nu, en ik heb met terugwerkende kracht nog 3 maanden extra gekregen.

Binnen lijkt het een soort klaslokaal met heel weinig bankjes.
De rechter en de griffier zitten boven ons, ik mag links plaatsnemen en de advocaat van de gemeente rechts.
Erg formeel gaat het allemaal niet.

De rechter stelt een aantal vragen.
De gemeente heeft het recht om alles wat op je bankrekening staat als van jou te beschouwen. ( dat is kort door de bocht, er kunnen bijzondere omstandigheden zijn, volgens de wet ).
Ze wil weten waarom ik niet aangetoond heb hoe groot mijn schuld was.
Ik weet de antwoorden wel uit mijn hoofd, maar ze wil weten waar dat dan in het dossier zit.
Oeps, ik moet snel bladeren, straks verliest ze haar geduld en dan krijg ik nog ongelijk.
Het zijn minstens 300 pagina’s….
Hier zijn de mails…
Dit is niks, dit ook niet, dit niet…
Hier staat het. Ik lees het even voor.

“Dat is wel een heel ongebruikelijke manier” protesteert de advocaat.
Ze is het wel met me eens dat sommige procedures niet helemaal zijn zoals ze ze zelf gemaakt zou hebben.
En dat haar collega een beetje horkerig overkomt, maar dat hij in private heel aardig is.
“Wat wilt u van mij ? ” vraagt de rechter.
“Ik kan de gemeente niet dwingen u excuses aan te bieden”.
“Wat mij betreft kan de zaak geseponeerd worden, ik heb immers al alles gekregen waar ik recht op had”.
Ik zou graag zien dat de advocaat mijn verhaal gebruikt voor het verbeteren van procedures.

We verlaten de zaal en ik geef de advocaat een hand.