Vandaag had ik om 12 uur een afspraak in het ziekenhuis.
De eerste van 3, ik was tot 4 uur bezig.
Gewoontegetrouw had ik mijn fiets bij het Oosterpark geparkeerd, met het – verstelbare – stuur tussen de spijlen van het hek.
Teruggekomen greep ik in mijn broekzak, maar het fietssleuteltje zat er niet in.
Terwijl ik een lichte misselijkheid voelde opkomen, viel mijn oog op het slot.
‘Hij staat niet eens op slot ??’
In deze stad waar de criminaliteit zeer hoog is worden andere mensen op klaarlichte dag beroofd.
Mijn deur zit ‘s-nachts niet eens op slot.
Als ik val word ik overeind geholpen door Marokkanen of Antillianen, door aardige baliemedewerksters en tramconductrices.
Ik krijg de krant van de buurvrouw, als ze hem uit heeft.
Niemand steelt iets van me. Niks hebben heeft zo zijn voordelen.
De enige die me wel constant probeert te bestelen is de overheid.
Van de overheid moet je het als niet-valide duidelijk niet hebben.
Ze zijn erg lief voor grote bedrijven, iets minder lief voor werknemers en kleine zelfstandigen en ronduit agressief tegen iedereen die geld kost.
Welbeschouwd heb je een leven als een luis op een zeer hoofd. Maar de overheid heeft, uit het oogpunt van gezondheidszorg, een hekel aan luizen.
Daar is de overheid ook voor.