Een keer een filmrecensie schrijven.
Waarom ?
Om weer eens wat te schrijven.
Over mijn eigen leven valt niet veel te vertellen, bovendien moet je daar voorzichtig mee zijn.
En omdat ik arrogant ben, natuurlijk. Ik denk altijd dat ik beter schrijf dan iemand die door een krant betaald wordt om dagelijks een stukje te produceren. Niet omdat iemand die echt kan schrijven dat gewoon op commando kan, maar omdat een krant nu eenmaal dagelijks verschijnt.
Wie ben ik om een recensie te schrijven ? Ik lees nooit een boek, ik heb nog nooit een nieuwe film gezien in de bioscoop, mijn muzieksmaak is ook niet echt avant-garde.
Er zijn 2 aanleidingen, 2 opmerkingen van andere bloggers die me een zetje gaven.
Jezzebel, die ik aangezien had voor een wandelende encyclopedie van alles wat naar kunst ruikt, bleek de film niet te kennen.
Muizenoren schreef dat het niet erg is om ergens slecht in te zijn, als je het kan compenseren met dingen waar je goed in bent.
OK
Echte recencenten bekijken 100 films die niemand ooit gezien heeft, en beslissen wat goed is en wat niet. In die positie kan ik niet komen, het zou voor mij ook niet werken. Ik herkauw alles wat ik hoor en zie veel te lang. Ik heb beschrijvingen van deze film gezien waarbij de 2 hoofdpersonen door elkaar gehaald worden. Dat krijg je als je een hele videotheek van commentaar probeert te voorzien.
Ik denk dat een recensie je moet vertellen waarom je een film zou willen bekijken, niet wat er in de film gebeurt.
Veel mensen denken bij de titel aan een pornofilm, en dat is jammer, want wie graag een pornofilm bekijkt zal zwaar teleurgesteld zijn, en wie dat juist niet wil mist een mooie film.
De titel slaat op deze dialoog :
“Waarom wonen wij in Fucking Åmål ? Er gebeurt hier nooit wat. Tegen de tijd dat iets hier doorbreekt, is het alweer uit !”
In veel landen heet de film : “Show me love”
Dat is een veel betere titel. Het slaat op een heel toepasselijk liedje, dat je in de film op de radio hoort.
Als je goed kijkt en luistert naar de film, dan zie je dat hij vol zit met zulk “toeval”.
De film gaat over jonge mensen in een provinciestadje in Zweden. Over meisjes en dagboeken en schoolplein en kantine en stiekem roken. Over pesterijen. Over indruk proberen te maken en niet weten hoe je jezelf een houding moet geven. Over popsterren en uitgaan. Over met elkaar praten over moeilijke dingen en over elkaar flink de waarheid zeggen. Over verdriet en wanhoop en twijfel en niet voldoen aan de verwachtingen van je ouders.
Wie heeft het niet meegemaakt ?
Het ongewone aan de film is, dat het niet over een jongen en een meisje gaat, maar over 2 meisjes, Elin en Agnes, 14 en 16 jaar oud. 2 Totaal verschillende karakters. Agnes is gesloten, serieus en heel moedig, want het is op school geen geheim dat ze lesbisch is, alleen weten haar ouders het niet. Elin is sociaal vaardig, uitbundig, vaak verveeld, maar ze is vooral bezig met acteren. Ze is het populairste meisje van de school. Ze doet alsof ze doet alsof en ontdekt daardoor wie ze werkelijk is, dat is waar de film over gaat.
De (Amerikaanse) filmkeuring heeft hem geschikt bevonden voor 15 jaar en ouder, zag ik.
Welke idioot… ?
Er zit geen geweld in de film en niemand verschijnt naakt in beeld.
In deze film zie je niets dat je niet dagelijks op straat ziet. Maar de hoofdrolspeelster had de film dus zelf niet eens mogen bekijken in de bioscoop.
Volgens mij vond de filmkeuring dat homofilie een ongeschikt onderwerp voor kinderen is.
“… but still they found reasons to call it obscene…”, zong Tom Robinson in 1977 en in 1998 was dat kennelijk nog steeds waar.
Leave a Reply